Ao final de 1994 nacen na bisbarra de Vigo Os Carunchos, coa idea de misturar temas cantados co repertorio de gaiteiros solistas, e co obxectivo de integrar na súa música outros instrumentos cada vez máis presentes na música galega, coma a zanfona, que xa dende o comezo acompañou a súa música. Non sería ate o ano 1998 que graven o seu primeiro disco, ¡Ala, que vai!, (Do Cumio, 1998). Neste traballo fan un resumo dos primeiros catro anos de vida gravando nel cantigas tradicionais e melodias de nova composición. Pasan outros catro anos ate a gravación do seu segundo traballo, Sen tempo non era, editado por Zouma Records no 2002. Novos instrumentos, coma o oboé, a frauta traveseira, e mais a requinta, son introducidos no repertorio. Seguen a liña orixinaria de empregar letras de autor e compór algunhas das melodías do seu disco. Desta maneira chegan ao 2004, onde van cumprir o décimo aniversário cum novo disco em preparaçom, com novos instrumentos e temas de diversos compositores da nossa Terra. A formación actual dos Carunchos é: Luis Correa, Pilar Gonçalves, Pablo Rial, Isabel Mouzo e Isaac Teniente.
Desta maneira chegamos ao 2005, e pasado o décimo aniversario, o grupo gravou o terceiro disco, Montealegre, no que aparecen novos instrumentos e temas tanto tradicionais como de diversos compositores da nosa terra.
En maio de 2009 apresentaron Os Carunchos o seu cuarto disco, En galego, (PAI, 2009), de xeito “oficial” na Festa dos Maios organizada no Vigo Vello pola veciñanza o día 10, aínda que as novas cancións do sexteto tradicional xa se puideran escoitar á beira do Bouzós na Festa do Muíño, xusto da outra banda da ría, unha semana antes. Teiman neste traballo nas liñas marcadas dende o seu nacemento hai 15 anos: mestura de temas cantados con pezas instrumentais, -populares, de composición propia ou do repertorio de gaiteiros solistas-, presenza do folclore portugués e clara vocación festeira, para a que teñen argallado auténticas marabillas como Mira-me Miguel ou Montealegre; características ás que lle veñen engadindo nos últimos tempos un maior protagonismo da zanfona e un coidado exquisito da percusión, tanto do convencional dúo bombo-tamboril como do pandeiro, cunchas ou culleres. No abano de instrumentos que aparecen no disco tamén hai lugar para o oboe, a requinta e o acordeón diatónico, nunha tendencia común con outros grupos tradicionais que engadiron un membro ou dous máis ao cuarteto para potenciaren as posibilidades interpretativas.