Axenda
Víctor Aneiros
sábado 20 Setembro 2014
Vistas : 375
-
Sábado, 20 de setembro ás 13:30
VICTOR ANEIROS Dúo son:
Victor Aneiros: Voz e Guitarra.
Fran Rey: Teclados.
Víctor Aneiros, edita un novo disco, o séptimo da súa discografía oficial, e o bautiza co inequívoco título de A soidade pide copas nos bares.
Edita, unha vez máis, o selo vasco Gaztelupeko Hotsak, que xa tén no seu catálogo cinco discos do músico de Ferrol.
Son versións acústicas tiradas de tres discos anteriores, O blues do amencer ( 2004 ), Heroe secreto ( 2008 ) e Brétemas da memoria ( 2010 ). Xuntas, na súa nova forma acústica -pero en absoluto desenchufadas- as pezas compoñen un sublime fresco arredor da melancolía.
As versións de Miña bala perdida, Vida bohemia, Un tute á morte e Autor de westerns cobran novos significados nos solos da guitarra clara, limpa, espida de Aneiros. E medran tamén en intensidade, coa incorporación afortunada dun vello coñecido do guitarrista: Fran Rey, que mantén fermosos diálogos bohemios, casi parisiens, co seu acordeón. É un duelo amistoso, parolado con profunda sinxeleza, fronte á guitarra de Aneiros.
Nesta época de pensamentos únicos e dóciles, esquecer -para non sentirse estranxeiro- é o que quere a maioría. Pero A soidade pide copas nos bares propón todo o contrario, e bota unha arrolladora ollada nostálxica sobre todo o que perdimos.
Victor Aneiros: Voz e Guitarra.
Fran Rey: Teclados.
Víctor Aneiros, edita un novo disco, o séptimo da súa discografía oficial, e o bautiza co inequívoco título de A soidade pide copas nos bares.
Edita, unha vez máis, o selo vasco Gaztelupeko Hotsak, que xa tén no seu catálogo cinco discos do músico de Ferrol.
Son versións acústicas tiradas de tres discos anteriores, O blues do amencer ( 2004 ), Heroe secreto ( 2008 ) e Brétemas da memoria ( 2010 ). Xuntas, na súa nova forma acústica -pero en absoluto desenchufadas- as pezas compoñen un sublime fresco arredor da melancolía.
As versións de Miña bala perdida, Vida bohemia, Un tute á morte e Autor de westerns cobran novos significados nos solos da guitarra clara, limpa, espida de Aneiros. E medran tamén en intensidade, coa incorporación afortunada dun vello coñecido do guitarrista: Fran Rey, que mantén fermosos diálogos bohemios, casi parisiens, co seu acordeón. É un duelo amistoso, parolado con profunda sinxeleza, fronte á guitarra de Aneiros.
Nesta época de pensamentos únicos e dóciles, esquecer -para non sentirse estranxeiro- é o que quere a maioría. Pero A soidade pide copas nos bares propón todo o contrario, e bota unha arrolladora ollada nostálxica sobre todo o que perdimos.
Lugar: Cantón Vello - Ferrol