Ulträqäns

Unha tarde de maio de 2007, no Monte Alto berce do Bravú nacen Os Ulträqäns. O grupo xorde anos despois da desaparición dos Papaqueixos, grupo no que tocaban desde o seu comezo Antón Díaz e Fran Amil, que estiveron enrolados en formacións como A Turma Angologalega entrementres, aos que se uniron Tino Vilaro, encargado de "todo o que pode ser rabuñado" e Aarón Iago, "co que pode ser soprado".

Considerados por moita xente coma os sucesores naturais daquela histórica formación bravú, o certo é que os Ulträqäns atesouran moitas das características dos Papaqueixos, idiosincrasia e base rítmica incluídas, mais camiñan un carreiro non tan amplo no que a estilos musicais se refire. Co complicado que resulta dicir isto dunha banda capaz de unir unha muiñeira e Iron Maiden e saír moito máis ca indemnes do experimento, o certo é que Ulträqäns practica un punk-folk acelerado, con apenas intres de acougo, cun amplo protagonismo instrumental, apenas rachado polo agro-prop, os tanques soviéticos e a odiosa crítica musical. Así o ven eles:

Música retrovangardística. Steampunk. Ciberfolc. Speed-folc. Psicodélia enxebre. Banda de catro patas e rabo.
Ulträqäns nace nun piso que salvou da piqueta de derrubo no bairro corunhés das Atochas-Monte Alto. Agora é um choco metaloplástico que se propulsa batendo nas moléculas com fúria zoupadora de vários quilo-estalos.
Ulträqäns reivindica a paixón polo frenesí abrouxador e polo paroxismo.
Ulträqäns só quer xolda, pándigo e mala óxtia.
Ulträqäns maltrata claquetas e metrónomos. Non coñece a piedade.
Ulträqäns quer dar-vos unha aperta fortemente cos seus tentáculos harmónicos de ferro + algoritmo licor café.
Que o desfruten. Chipirixouba!

Teñen publicado un único traballo, homónimo e presentado no 2011, así como colaboracións nos colectivos República Billarda e A Tribo Toda Baila.

A formación actual dos Ulträqäns é:

-Francisco Amil (Amilón ou Amilenko): Parches e coiros ulträtrebónicos, voz, alaridos from hell, arroz manager, fotoxornalista incorrupteivol.
-Aarón Bouzón (Cachisnamar): Frauta, gaita galega, EWI4000, whistle, chintófano dos tronos, vocecillas surtidas, movimentos ameboides.
-Manu Seoane (a.k.a. Knopfler): Fender stratocaster, fender strato-cúmulos, fender-testas, afinacións retroindustriais, malladora sidero-carballeroide.
-Antom Díaz (Tarakanov): Baixo, baixo fretless, contrabaixo, voz, dispensador de francachelas, macaco nervudo, isótopos no peto, semidescontrol loco-motivo.

Aos que se engade ás veces nos directos Pablo Añón (Pablo Sax): Metais pesados e preciosos, soplista bebopesco, dancin’ escachístico, browni in the night with moito on the rocks.

Descarga Ulträqäns (2011)