Víctor Aneiros edita un novo disco, o séptimo da súa discografía oficial, e o bautiza co inequívoco título de A soidade pide copas nos bares. Edita, unha vez máis, o selo vasco Gaztelupeko Hotsak, que xa tén no seu catálogo cinco discos do músico de Ferrol. O traballo recolle versións acústicas dos 3 últimos discos do guitarrista, que cobran nova vida interpretados apenas por Aneiros e o acordeonista Fran Rey.

Son versións acústicas tiradas de tres discos anteriores, O blues do amencer (2004), Heroe secreto (2008) e Brétemas da memoria (2010). Xuntas, na súa nova forma acústica -pero en absoluto desenchufadas- as pezas compoñen un sublime fresco arredor da melancolía.

As versións de Miña bala perdida, Vida bohemia, Un tute á morte e Autor de westerns cobran novos significados nos solos da guitarra clara, limpa, espida de Aneiros. E medran tamén en intensidade, coa incorporación afortunada dun vello coñecido do guitarrista: Fran Rey, que mantén fermosos diálogos bohemios, casi parisiens, co seu acordeón. É un duelo amistoso, parolado con profunda sinxeleza, fronte á guitarra de Aneiros.

Nesta época de pensamentos únicos e dóciles, esquecer -para non sentirse estranxeiro- é o que quere a maioría. Pero A soidade pide copas nos bares propón todo o contrario, e bota unha arrolladora ollada nostálxica sobre todo o que perdimos.

Miña bala perdida, ao vivo

{fcomments}