O pasado sábado 17 de novembro, o Recinto Feiral de Pontevedra acolleu o concerto homenaxe ao Voluntariado do Prestige. 10 anos despois da traxedia que enchoupou en chapapote rochas, fondos mariños e corazóns, organizouse esta homenaxe en Pontevedra desde a Asociación pola defensa da Ría de Pontevedra, un dos colectivos integrantes de Nunca Máis.

Nós chegamos cando xa Os 3 Trebóns remataran a súa actuación. O primeiro que nos sorprendeu foi ter que pagar unha entrada na porta, de 7 €. Non é que non nos pareza lóxico pagala, pero a cartelaría do concerto non especificaba nada ao respecto e moitas e moitos pensaramos que era de balde. A seguinte sorpresa foi o pouco público congregado. Apenas 500 persoas agardaban a saída de Sés, mentres o Trío Tiroliro rescataba vellas consignas de hai dez anos desde o escenario. Tan só publicitado na comarca de Pontevedra e con pouca presenza nas redes sociais, o concerto homenaxe competía con varias actuacións, tanto na  propia cidade de Pontevedra como noutras comarcas das Rías Baixas, que de certo lle restaron moita afluencia. Desde logo, as previsión de asistencia habían ser outras, pois o lugar escollido, -Recinto Feiral de Pontevedra-, ten capacidade para albergar unhas 5.000 persoas con comodidade, polo que o aspecto desde a entrada era desolador.

Ao que nos deu para coller un par de cañas, -a prezos realmente populares, isto si un grande acerto-, comezou a actuación de Sés. A cantante presentou o formato acústico, acompañada tan só por Tito Calviño á guitarra. Un formato idóneo para pubs e espazo pequenos, pero que na inmensidade dun recinto practicamente baleiro facíase moi estraño por momentos. Tampouco axudaban a frialdade dun público heteroxéneo pero no que abundaban as persoas de máis de 40 ou 50 anos, pouco habituais deste tipo de concertos. Por riba, o xeito de enfiar os temas de Sés, con longas paroladas co público, -que seguramente poden resultar efectivas nas distancias curtas-, axudaba a aumentar a sensación de estrañeza. Persoalmente, fixósenos un pouco longo e se ben algún dos magníficos temas da estrea en solitario de Sés levantaron o ánimo por momentos, os longos impasses e o ambiente calmo facían complexo deixarse levar pola enerxía que, -iso é indubidable-, desprende Sés.

{artsexylightbox picasaUser="gzmusicaweb" picasaAlbum="SesenPontevedra"}{/artsexylightbox}

Despois viñeron os Ruxe. Sinceramente, despois de ver a resposta do público diante de Sés, -por veces, pensamos estar asistindo a un concerto en Estrasburgo ou calquera outra pulcra e formal cidade centroeuropea-, tiñamos curiosidade por ver como os Ruxe se desenvolvían nese contexto. Saíron tamén un chisco fríos, quizais expectantes, como con medo de que o público, -as apenas 300 persoas que aturaron até o final-, quedase entalado ao ver a súa presenza.

Non tal. Tampouco é que houbese pogos salvaxes ao pé do escenario, pero o certo é que, timidamente, uns cantos seareiros dos Ruxe foron tomando as primeiras posicións e a cousa foi. Derriba do escenario, tamén todo funcionou ben, cun son bo e coa solvencia ao vivo á que nos ten avezados a banda compostelá. Con todo, tamén por momentos a mesma sensación que sobrevoou o concerto de Sés volveu aparecer, para deixar un gusto final estraño, na liña dunha noite que tiña os ingredientes para ser unha festa e rematou sen chegar a selo. Quizais o problema fose no fondo o que Vituko explicou desde o escenario: Ningún de nós querería estar a celebrar o décimo aniversario dunha catástrofe.

{artsexylightbox picasaUser="gzmusicaweb" picasaAlbum="RuxeRuxeenPontevedra"}{/artsexylightbox}

texto e fotos: lavesedo