A Banda Fura Fura foron os encargados de abrir a segunda noite do Reperkusión no escenario de pago. Chegamos ao comezo do concerto por ben pouco, despois da absurda maneira de xestionar o acceso argallada pola organización. O público accedía ao recinto por contagotas, cunha dupla barreira de control que eternizaba a entrada entre tediosos, -habería que se preguntar se legais-, cacheos e rexistros de mochilas varias e fundas de cámaras, trípodes, etc. A razón: Podedes levar un rifle aí (sic). Vende medo e garante control e nesas estamos. Non remata aí o ronsel de incongruencias dunha organización que ten que avaliar con certeza moitas das decisións tomadas, como a controvertida prohibición de abandonar o recinto até as 2 da mañá, unha vez dentro. Nós sufrímola, querendo sacar o material despois do concerto dos Fura Fura, e tivemos que chegar a lles relembrar aos encargados de seguridade a total ilegalidade de nos reter no interior do recinto durante dúas horas. Aí si, claro, dixéronnos que podiamos saír.
Mais, vámoslle co concerto. A Banda Fura Fura callou un concerto potente. De calidade, con intres que nos puxeron a pel de pito aos 500, -sendo xenerosos-, que non agardabamos polo fillo de Ramón Chao, e só embafado pola esperpéntica interpretación final do Grándola. Se queres rematar unha actuación cun tema á capella tes que saber a letra. Non hai outra. Apenas o Leo turraba dunha interpretación que abraiaba os portugueses, moitos, que aló había. Chegados para ollaren o Chao, non nos confudamos. A troika lixa-se mais ao ritmo do Radical Chic, curiosamente revoltado contra o seu creador, mais esa é outra historia.
Aínda así, a raiba que esvara polos parágrafos anteriores, -escritos mentres o fillo de Ramón Chao ensarilla unha e outra vez os seus éxitos comerciais na noite de Bemposta-, non debe confundir a lectora. O Coma o vento, interpretado por un furioso X.M. Pereiro gorecido polos Fura Fura e secundado na voz por Antón Díaz, fica marcado a lume na gabeta das sensacións que levaremos para os restos. Houbo máis bos momentos, malia a manifesta incapacidade de conexión entre a banda e tres cuartos do auditorio que malamente sabían quen é o Zeca. Rematamos de namorar de Lydia Botana, pola enerxía que posúe, e do Leo, pola carraxe que cuspe. Amil, Brais e Díaz, -sinxelamente impresionantes-, os Homes sen Medo, todos os que nalgún momento puxeron a voz mostraron máis unha vez o que no país se fai. Malia só moveren a masa, -que ao final pasaba das 5.000 persoas e con Manu Chao acho que andaba xa perto das 8.000-, cando a consigna fácil ou o ritmo skatalítico activaba as conexións neuronais. Todos os colocados están descolocados, falou Cao e falou ben.
É a unha da mañá e Manu Chao canta si yo fuera Maradona, viviría como él, mentres escribo estas liñas. Polo menos é sincero. A vida é unha tómbola e algúns levamos só rifas ruíns, -ruías, dicía el volo-, e ficamos a pensar se só nos resta esmorecer como Agujerea Agujerea, de complemento exótico do Radical Chic, ou chegaremos a ser algún día a Fura que Fura nos alicerces desta podremia.
Texto: Daniel Lavesedo
Imaxe: Tomada do Facebook do Reperkusión
Iremos actualizando a info sobre o Reper e subindo máis crónicas e fotos. Estade atent@s!
{fcomments}