Seguimos a subir crónicas do Reperkusión 2013 na nosa web. Malia o mal sabor de boca que levamos despois de certas controvertidas decisións da organización, -tickets de venres sen validez para sábado, caos e descontrol na entrada por mor dos cacheos, etc.-, e de que nos reiteren unha e outra vez que o que nós ollamos non pasou, continuamos a ofrecer a nosa visión dos artistas que pasaron polo festival ourensán. Iso si, sabemos que a organización do Reper saberá valorar as críticas e tentará mellorar as cousas o vindeiro ano, para seguir a ser unha cita senlleira do calendario festivaleiro do país. Aquí, crónica e fotos da actuación de Muguruza o venres feitas por Paulinha e Xabicas.
Fermín Muguruza en Bemposta, preto da casa, algo imposible de obviar. Achegueime desexosa e impaciente. Agardaba unha proposta diferente e abofé que a atopei, ou non!!!
Comezou en hora. A cousa empezou soando rara, non tan ben como debería. A súa voz, moi alta, soaba moi por riba dos instrumentos que, por outra banda, non eran tocados pola súa banda de sempre. Comezou por temas do Inkomunikazioa que, como adoita acontecer, evidenciaron aínda máis as súas coñecidas carencias vocais. O drum’n’bass non é punk e unha voz tan limitada coma a súa non pode permitirse erros tales.
A xente, unhas dúas mil persoas non máis, non entraba no concerto que máis ben semellaba algo secundario que che non facía abandonar conversas para embeberte do que se daba no escenario. Comezou animarse cando os temas do Euskal Herria Jamaika Clash e do Dub Manifest empezaron a sucederse. O público seguiu medrando en euforia e foi entón cando se mesturaron temas de Negu e Kortatu, e mesmo de Zuloak, que remataron coa apoteose do Gora Herria. A xente, que destilou tranquilidade até a metade do concerto, berrou e botou embebida por acordes que dunha ou doutra maneira formaban parte da súa vida. La línea del Frente, Etxera ou Sarri, sarri foron, como non podía ser doutro xeito, as máis aplaudidas e coreadas.
Non foi o mellor concerto dos que eu lle ollara en solitario e que, nin de lonxe, nada tiveran que ver co último concerto de Negu en Donostia, a inesquecible vitoria da banda sobre Galindo celebrada con 15.000 persoas. Seguramente nese concerto non se lle tería ocorrido soltar a perla que soltou en Ourense cando fixo referencia ao Viña Rock e á cantidade de xente que se concentrara alí no seu concerto a semana anterior, moi superior á que se congregou en Bemposta como el mesmo dixo. <retranca>Normal hijo, estabas en la capital! </retranca> non me amoles...
Foi a partir de aí, dese simple comentario, cando pensei que en Fermín a estética está podendo coa ética. Unha cuestión que de seguro non lle importaría nada aos grandes autores vangardistas que defenderon unha arte liberada de calquera obriga social, e que eu coidaba tan lonxe deste irundarra. Mais non é así, e ademais das grandes campañas tamén hai que coidar os detalles. Despois dun bo número de concertos seus en Galicia, en ningún deles o escoitei falar galego máis alá do Galiza ceibe. É normal, é vasco e en castelán entendémonos. Pois non, a min jódeme... En Cataluña, esfórzase, en Italia esfórzase e en máis lugares tamén. Aquí non, pois ben entón non me vendas a túa ética-estética a berros dende o Kurdistán acompañado de gardacostas. A ética en esencia non acompaña e eu quedo con iso.
TEXTO: paulinha fg
FOTOS: xabicas
{fcomments}