Achegámonos até o Aturuxo xa de tarde. Ter crianças dáche unha perspectiva distinta do que é un concerto. Na Galiza é impensable que un grupo actúe ás 7 ou ás 8 da tarde e as probas de son convértense moitas veces na única oportunidade para os nenos gozaren coa música ao vivo. Desde logo, hai propostas dirixidas especialmente á rapazada, coma Mamá Cabra, Pablo Díaz, traballos de Magín Blanco ou Sérgio Tannus, que buscan enganchar coa calidade e permítenlles ás pequenas descubrir o que é a música, lonxe de clixés idiotizantes e simplóns. Porén, experiencias coma o concerto infantil do Sonoro Maxín no Auriense hai ano e pico apuntan que tamén certa música de maiores pode triunfar entre a rapazada.
E o rock descarnado do Narf Trío, até contra prognóstico, é desa música da que -tamén- gustan as crianças. Comprobámolo esa tarde no heteroxéneo Aturuxo. Un grupo numeroso de mulleres calcetaba e parolaba, impertérritas diante do rebulir de músicos e técnicos, nun fogo cruzado entre escenario e mesa de son que as collía xusto no medio. Ao pé do escenario, tres cativos acobados nas táboas do escenario non perdían detalle do quefacer dos músicos. Ollaban como pisaban os pedais, identificaban sons, aprendían ao tempo que ficaban enmeigados coa propia música.
Coa boa sensación das probas, volvimos á noite co devezo dunha noite senlleira. Chegamos no segundo tema, co trío aínda apenas amosando as poutas. Porén, o público que enchía o Aturuxo semellaba xa atrapado no concerto, agardando o que estaba por vir. E o que veu foi unha proposta de rock sen eufemismos nin máis concesións que as jazzísticas que impuña a escola de baixo e batería. Nun in crescendo calculado, Narf foi poñéndolles a unha ducia de textos rosalianos uns aires roqueiros que lles acaeron sorprendentemente ben. O risco de se achegar á obra de Rosalía e non tirar dela nada orixinal ou cando menos interesante é grande. Porén, o Narf Trío é quen de poñer a súa música á altura dos textos musicados. Pode parecer moito falar, mais a calidade individual que os recoñecidos LAR Egido, Ho Chi Min e Narf posúen e a óptima maneira en que a saben facer confluír no directo do trío, permite facer a afirmación.
Fotos de Xabicas. Se queres ver máis fotos do concerto, podes facelo no seu Facebook
Entre descarga e descarga, a voz acougada do Narf mantiña a conexión creada pola música co público, dialogando, gozando tamén enriba do escenario. Malia a intensidade, fíxosenos curto a tod@s e nos bises levamos de agasallo o 'Quero ser tambor' nunha versionaza memorable. Podedes vela, así como algún outro extracto do concerto, neste vídeo:
Fotos: Xabicas
Vídeo e texto: lavesedo
{fcomments}